biðjast fyrir

[fɪ:rɪr̬]

I praep

1. (D)

1) перед ( место)

2) за, до

3) из-за, от, по причине

4)

2. (A)

1) перед ( направление)

2) до ( о времени)

3) для

4) за

5) за, вместо

6)

II adv

biðjast fyrir — молиться, совершать [читать] молитву

(bið; bað, báðum; beðinn), v.

1) to ask, beg a thing of one (biðja e-n e-s);

with infin., to beg one to do a thing;

inn bið þú hann ganga, ask him to step in;

with the infin. sign ‘at’, to beg leave;

biðr hann at fara norðr á Hálogaland, asked for furlough to go to H.;

with ‘at’ and a subj. (biðja viljum vér, at þú sér í liðsbóninni með oss);

biðja e-s, to beg for a thing (biðja miskunnar, matar);

biðja e-m e-s, to beg for a thing on behalf of one;

biðja e-m lífs, griða, to beg for one’s life, to sue for quarter for another;

biðja sér ölmusu, to ask for alms;

biðja (sér) konu, to ask in marriage;

biðja fyrir e-m, to intercede (pray) for one;

2) to pray to God (biðja til guðs);

biðja bœn sína (bœnar sinnar, bœn sinni), to say one’s prayer;

3) refl., biðjast fyrir, to say one’s prayers;

biðjast undan, to excuse oneself (from doing a thing).

* * *

bað, báðu, beðit; pres. bið; imperat. bið and biddu; poët. forms with suff. neg. 1st pers. pres. biðkat ek, Gísl. (in a verse): [Ulf. bidian = αιτειν, ερωταν; A. S. biddian; Old Engl. bid, bede (in bedes-man), and ‘ to bid one’s beads;’ Germ. bitten, beten; cp. Lat. petere]:—to beg; with gen. of the thing, dat. of the person; or in old writers with infin. without the particle ‘at;’ or ‘at’ with a subj.:

α. with infin., Jarl bað þá drepa hann, … bað hann gefa Hallfreði grið, Fms. iii. 25; hann bað alla bíða, Nj. 196; bað þá heila hittast, Eg. 22, Fms. vii. 351; Skapti bað Gizur (acc.) sitja, Nj. 226; Flosi bað alla menn koma, Nj. 196, Hdl. 2; inn bið þú hann ganga, Skm. 16, Ls. 16; b. e-n vera heilan, valere jubere, Gm. 3, Hkv. 1, 2: still so in the Ór. 65 (biðr ek Ólaf bjarga mér) of the end of the 14th century; mod. usage prefers to add the ‘at,’ yet Hallgrímr uses both, e. g. hann bað Pétr með hryggri lund, hjá sér vaka um eina stund, Pass. 4. 6; but, Guð bið eg nú að gefa mér náð, id.

β. with ‘at’ and a subj., b. viljum vér þik, at þú sér, Nj. 226, Jb. 17: without ‘at,’ Pass. 6. 13, 3. 12.

γ. with gen., b. matar, Grág. i. 261; er þér þess ekki biðjanda. Eg. 423; b. liðs, liðveizlu, föruneytis, brautargengis, Nj. 226, 223, Ísl. ii. 322; bænar, Fms. iv. 12; b. e-m lífs, griða, góðs, böls, to beg for the life … of one, Háv. 39, Fms. iii. 25, Edda 38, Hm. 127; b. fyrir e-m, to beg, pray for one, Nj. 55; b. e-n til e-s, to request one to do a thing, Grág. i. 450, Fms. v. 34: spec. to court (a lady), propose, with gen. as object of the thing and person here coincide, b. konu, b. sér konu, Eg. 5, Nj. 2, Rm. 37.

2. to pray (to God), absol., hann bað á þessa lund, Blas. 41; b. til Guðs, Sks. 308, Fms. iii. 48; b. bæn sinni (dat.), to pray one’s prayer, 655 xvi, Hom. 114; b. bæn sína, id., Blas. 50.

β. reflex., biðjask fyrir, to say one’s prayers, Nj. 196; er svá baðst fyrir at krossi, Landn. 45, 623. 34, Orkn. 51; biðjast undan, to excuse oneself, beg pardon, Fms. vii. 351: the reflex. may resume the infin. sign ‘at,’ and even an active may do so, if used as a substitute for a reflex., e. g. biðr Þórólfr at fara norðr á Hálogaland, Th. asked for furlough to go to H., Eg. 35.

[b̥ɪðja]

bið, bað, báðum, beðið

1. vt

1) (e-n e-s, e-n um e-ð) просить (кого-л. о чём-л., у кого-л. что-л.)

2)

3)

2. biðjast ( undan e-u)

biðjast fyrir

adv. earnestly, carefully; biðjast fyrir rœkiliga, to pray fervently; halda rœkiliga, to observe strictly.

1) (to undergo, endure or bear pain, misery etc: He suffered terrible pain from his injuries; The crash killed him instantly - he didn't suffer at all; I'll make you suffer for this insolence.) þjást

2) (to undergo or experience: The army suffered enormous losses.) verða fyrir, bíða

3) (to be neglected: I like to see you enjoying yourself, but you mustn't let your work suffer.) gjalda fyrir; verða fyrir vanrækslu

4) ((with from) to have or to have often (a particular illness etc): She suffers from stomach-aches.) þjást af

•

- suffering

[vε:pʰjastʰ]

vdep vepjaðist:

* * *

n. house (leita nú um hvert h. á þeim bœ);

pl. the group of buildings on a farm, = bœr;

taka hús (pl.) á e-m, to take a person by surprise in his house;

at húsa baki, at the back of the houses.

* * *

n. [Ulf. renders οἰκία by gards and razn, and δωμα by hrôt, whereas hûs only occurs once in the compd gudhus = ἱερόν, John xviii. 20; in all other Teut. languages, old and new, hûs is the general word; A. S., O. H. G., Dan., and Swed. hûs; Engl. house; Germ. haus; Dutch huys]:—a house; hús eru þrjú í hvers manns híbýlum, … eitt er stofa, annat eldhús, þriðja búr, Grág. i. 459; leita nú um hvert hús á þeim bæ, 215, x. 270; þeir fara til bæjarins ok hlaupa þar inn í hús, Eg. 385; í næsta húsi, Ld. 318; af hverju húsi, from every house, Fms. x. 226; eitthvert mikit hús, Sks. 62; eitt fagrt hús, Fb. i. 467; at húsinu, nær dyrrum hússins, id.; bæn-hús, a prayer-house, chapel; söng-hús, a choir; eld-hús, fjós (fé-hús), hest-hús (qq. v.)

2. a house, family, rare in old writers; sonr húss, the son of the house, Rm. 11: freq. in eccl. writers, í húsi Heber, 625. 11; af annars-háttar ættum ok húsi, Stj. 246: freq. in the N. T., af húsi Davíðs, Luke ii. 4: a religious house, monastic order; af Prédikara húsi, from the house of the Preaching Friars, the Dominican order, Bs. passim.

3. a case = húsi (q. v.), corporale með hús, B. K. 84, Vm. 83, 189, Pm. 73, Rb. 358.

II. in pl. = bær, the group of buildings of which a house consists, built in a row, the front (hús-bust) facing the sea, or a river if in a dale, or looking south; the back (húsa-bak) turned to the mountain; the pavement along the front is in Icel. called stétt, the open place in front hlað, q. v.; the buildings are parted by a lane (sund, bæjar-sund); the whole surrounded by a wall, called húsa-garðr; a lane, called geilar or tröð, leads up to the houses and house-yard, see Eggert Itin. 22; distinction is made between bæjar-hús or heima-hús, the ‘home-houses,’ homesteads, or úti-hús, the out-houses, and fjár-hús, sheep-houses, which are at a distance from the homesteads; geymslu-hús, store-houses. That this was the same in olden times is borne out by the freq. use of the plur., even when referring to a single house (cp. Lat. aedes, tecta); konur skulu ræsta húsin ok tjalda, Nj. 175, 220; þeir sóttu at húsunum, 115; þeir hlaupa upp á húsin, Eb. 214; biðjast húsa, skipta húsum, ráða sínum húsum, N. G. L. i. 109; hér milli húsa, Ld. 204; taka hús (pl.) á e-m, to take a person by surprise in his houses, Fms. viii. 172; inni í húsum, Sturl. i. 181; þeir stigu af baki fyrir sunnan húsin … ok gengu þá í einum dun heldr hljóðliga heim at húsum, iii. 185; varð þá brátt reykr mikill í húsunum, 189; tóku þá húsin mjök at loga, 186; nú tóku at loga öll húsin, nema elda-hús brann eigi ok litla-stofa ok skyrbúr, 191; þar vóru öll hús mjök vönduð at smíð, 193; hann hljóp upp á húsin ok rifu þakit, 218; rofin húsin yfir þeim, 220. Passages in the Sagas referring to buildings are very numerous: for Iceland, esp. in Sturl. 4. ch. 33, 50, 5. ch. 3–8, 6. ch. 31, 32, 35, 9. ch. 1–5, 8, 20, 52, Nj. ch. 34, 48, 78, 80, 117, 128–133, 137, Gísl. 28 sqq., Dropl. 28 sqq., etc.; for the Orkneys, Orkn. ch. 18, 33, 34, 70 (interesting), 105, 113, 115; for Norway, Eg., Hkr., Ó. H. passim.

COMPDS:

I. in plur., húsa-bak, n. the back of the houses; at húsa baki. húsa-búnaðr, m. = búsbúnaðr, Ó. H. 175. húsa-bær, m. buildings, farms, Rm. (prose), Nj. 130; mikill húsabær, Orkn. 244; góðr h., Fms. xi. 192, Fas. iii. 20; lítill h., Ó. H. 152. húsa-garðr, m. = húsabær, the yard-wall, Nj. 120, v. l. húsa-gras, n. herbs growing on a house roof, such as house-leek, Stj. 644. húsa-hagi, a, m. home pasture, Gþl. 404. húsa-kostr, m. lodgings, a means of dwelling, Ísl. ii. 139. húsa-kot, n. a cottage, Sturl. ii. 50, Ó. H. 152. húsa-kynni, n. a dwelling; mikil, góð húsakynni, Bs. i. 700, Fms. ii. 84; h. ok borðbúnaðr, Ó. H. 175. húsa-leiga, u, f. house rent, Barl. 194. húsa-mót, n. pl. the joining of buildings, Sturl. ii. 59, Fms. ix. 24. húsa-skildagi, a, m. a contract for the tenure of a house, Gþl. 330. húsa-skipan, f. the order, arrangement of buildings, Gísl. 28, Eg. 235, Post. 656 B. 8. húsa-skipti, n. a sharing of houses, Gþl. 341. húsa-skjól, n. house shelter. húsa-skygni, n. a ‘house-shed,’ shelter, Stj. 121. húsa-smiðr, m. a house-wright, Post. 153. húsa-smíð, f. house-building, Post. húsa-snotra, u, f. a ‘house-neat,’ house-cleaner; the exact meaning of this word is dubious; Finn Magnusson suggested a broom: the word only occurs in Fas. ii. (see hnísa) and in Fb. i. 548 (Symb. 14, Ant. Amer. 291); the latter instance is esp. interesting, as the ‘house-neat’ which is there mentioned (about A. D. 1002) was made from an American tree. húsa-staðr, m. a house-stead, the site of a building, Post. húsa-timbr, n. house timber. húsa-torf, n. house turf for walls and roof, Dipl. v. 5. húsa-tópt, f. house walls, without the roof, Lat. rudera, Fs. 158 (a local name). húsa-umbót, f. house repairs, Jb. 215. húsa-viðr, m. house timber, Grág. i. 200, Nj. 82 (v. l.), Ld. 32, Bs. i. 144. húsa-vist, f. abiding, an abode, Fb. ii. 456.

II. in local names, Húsa-fell, Húsa-garðr, Húsa-vaðill, Húsa-vík, Landn., Dipl. i. 7: Hús-víkingr, Hús-fellingr, m. a man from H.

(ryð, rudda, ruddr), v.

1) to clear, free (land) from trees (ryðja markir; hann ruddi lönd í Haukadal);

ryðja götu gegnum skóg, to clear, open a road through a forest;

2) to clear, empty;

ryðja búrit, to empty the pantry;

ryðja skip, to unload a ship;

ryðja höfn, to clear the harbour, leave the haven;

impers., hvernig skjótt ruddi samnaðinn, how the flock dispersed;

3) as a law term, to challenge;

ryðja kvið, dóm, to challenge neighbours, jurors, out of the kviðr, dómr;

4) with preps.:

ryðja e-u á e-t, to throw, toss upon (þeir ruddu viðinum á hurðina);

ryðja e-m í brott, to drive away, sweep off;

ryðja sér til ríkis, to clear the way to a kingdom, obtain it by conquest;

ryðja til e-s, to clear the way for a thing, prepare for (ok ruddu þeir til likgraptarins);

ryðja e-u upp, to tear up (þeir ruddu upp jörðu ok grjóti);

5) refl., ryðjast um, to clear one’s way, make great havoc.

* * *

ryð, ruddi, rutt, [this word has lost the initial h (qs. hryðja), being derived from hrjóða, denoting ‘to clear, rid of,’ cp. also hroði, hryðja, sweepings, offal; and is altogether different from rjóða = to redden; the h remains in hruðning, q. v.; see hrjóða; Engl. rid; Scot. red or redde; Dan. rydde.]

B. To clear; taka at ryðja mörkina ok brenna, ok byggja síðan … en er spurðisk til Ólafs at hann ryðr markir, kölluðu þeir hann Trételgju, Hkr. i. 55; hann ruddi lönd í Haukadal, Landn. 103; Önundr konungr lagði á þat kapp mikit ok kostnað at ryðja markir ok byggja eptir ruðin, Hkr. i. 45; sumir konungar ruddu marklönd stór ok bygðu þar, 48; þeir ruddu markir ok bygðu stór héruð, 137; sú bygð var mjök sundrlaus, bygð við vötn en rudd í skógum, Ó. H. 174; hann lét húsa ok r. Ekreyjar, Fms. x. 154; hér eptir ruddisk landit ok siðaðisl, Fb. i. 575; hann lét r. viða í skógum ok byggja, Landn. 68; r. götu gegnum skóg, Fb. i. 72; r. land fyrir sér, to clear it, N. G. L. i. 173; r. götu, to open a road, Eb. 46 new Ed.; r. veg, stíg, to clear the way, Fms. x. 15, Eg. 293:—ryðja sér til rúms, to make oneself room, Fms. viii. 93; þar sem ek gæta rutt mér til rúms ok kippt manni ór sæti, Fb. i. 136; r. sér til ríkis. to clear the way to a kingdom, conquer it, Fms. iv. 60; r. sér til landa, Glúm, (in a verse):—r. skip, to clear, unload a ship, Fs. 182, Gullþ. 55, Eg. 100, Nj. 10, Fb. i.496, ii. 229: ryðja búrit, to empty it, Háv. 41–43 new Ed.:—to strip, disable, in fighting, Eg. 123:—r. höfn, to clear the harbour, leave the haven, Fms. ix. 45; ryðja lögréttu, to clear the court of strangers, Grág. i. 7; munu halir allir heimstöð ryðja, to clear, make empty the homestead, Vsp.; Valhöll ryðja fyr vegnu fólki, to clear Valhalla, make it ready for receiving slain heroes, Em. 1:—with dat., ryðja e-u brott, to drive away, 544. 38, Fms. iv. 231; ryðja herklæðum af sér, to strip off one’s armour, El. 102, cp. Hkm. 4:—to heap, pile, þeir ruddu viðinum á hurðina, they blocked up the door, Gullþ. 60:—r. til e-s, to clear the way for a thing; at r. til þeirra atburða er Ólafr konungr verðr við staddr, Fms.ii. 89; ok mundi þat r. til landauðnar, Bs. i. 24; ok ruddu þeir til líkagraptarins við Sléttu-karla, Fbr. 58; Þorlákr biskup ruddi til þess á sínum dögum, at þá var settr ok ritaðr Kristinna-laga þáttr, Bs. i. 73; ok ryði hvárr-tveggi sín vitni til bókar, K. Á. 184:—impers., hvernig skjótt ruddi samnaðinn, how the flock dispersed, Ó. H. 220.

II. as a law term; ryðja kvið, dóm, or also ryðja mann ór kvið, dómi, to challenge a neighbour, juror, out of the kviðr or dómr, Grág. i. 7, 17, 34, 49, Nj. 110, 235; ef hann ryðr kvið at frændsemi, … hann skal ryðja við sjálfan sik at frændsemi ok at mægðum, skalat maðr ryðja við sjálfan sik at guðsifjum, hann skal r. við sóknar aðilja eða varnar, … ok er honum rett at r. þann upp, Grág. i. 50; sá er ór er ruddr, 31; þá er hann ruddi hann ór dómi, 31, and passim.

III. reflex., ryðjask um, to clear one’s way, make great havoc; Atli hleypr upp á skip at Rúti ok ryðsk um fast, Nj. 9, Fb. ii. 219; eu þeir ruddusk um ágæta vel, Fas. ii. 492; andask ómaginn, ok ryðsk svá til ( it turns out) at ómaginn átti fé eptir, Grág. i. 224:—to throng, crowd, ryðjask að.

(styð, studda, studdr), v.

1) to rest (one thing on another), esp. so as to support oneself thereby; s. hendi, fœti, to rest one’s hand or foot on something (annarri hendi styðr hann á herðar Jökli);

2) to stick, pierce (þeir Gullveig geirum studdu);

3) s. e-n, to hold one up, support one; skriðnaði hann öðrum fæti ok studdi sik með hendinni, he supported himself with his hand;

4) fig. to support, aid (hann studdi ráðvanda menn í heilræðum);

5) refl, styðjast, to lean upon (Á. studdist á øxi sína); s. við konungs borð, to lean the hands upon the king’s table.

* * *

styð, pret. studdi; subj. styddi; imperat. styð, styddú; part. stutt; [stoð; A. S. studu; Dan. stötte]:—to steady, prop; s. hendi, fæti, to lean upon the hand or foot; þat er fall ef hann styðr niðr kné eðr hendi, Grág. ii. 8; sá studdi höndunum á bálkinn, Orkn. 112; annarri hendi styðr hann á herðar Jökli, Finnb.; styðja sik við, to lean upon; falla munda ek nú, ef eigi stydda ek mik við báða fætr, Fas. i. 22; Hrafn hnekði at stofni einum ok studdi þar á stúfinum, Ísl. ii. 268; hann studdi sik með hendinni … þeir segja at þat var alls ekki at fótr styddisk við hönd, Edda 77: styðja e-n, to hold one up, support one; at eigi tæki menn til hans ok styddi hann er hann gékk út á skipit, Ó. H. 125.

2. metaph. to prop, back; allt skal ek styðja þar um, Nj. 41; hann skal styðja allar fylkingar, Fms. xi. 127; hamingja er yðr styðr, i. 104: as a law term, to back, second, fimm menn skolu s. vætti hans, Grág. i. 42, ii. 321; styðja svá orðin með sönnu efni, Edda (Ht.); s. eyrendi, ræðu e-s, Fms. vi. 44, passim.

II. reflex. to lean oneself upon; at þú styðisk við konungs borð, to lean the hands on the king’s table, Sks. 292; þeir stóðu ok studdusk við spjót sín, Fms. i. 280; þá styðsk þú á kné fyrir hánum, to lean upon one’s knee, Sks. 363: metaph., styðjask við þeirra ráða-görð, Fms. viii. 28.

2. part. studdr, supported, backed; studdr ríki ok virðingu af keisara, Mar.

B. To hit with a pointed thing (Dan. stöde); Bragi styðr á hann reyr-sprotunum, touches him with the wand, Sturl. i. 2; er Gullveig geirum studdu, when they goaded G. with spears, Vsp.

f. disastrous journey, disaster; esp. in pl. disaster, defeat, ill-luck (gleðjast af úförum e-s); fara úförum fyrir e-m, to be worsted by one.